سلامتی؛ حق بنیادین هر انسان

سلامتی؛ حق بنیادین هر انسان؛ سلامت حق اساسی هر انسانی است. این حق در قانون اساسی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۴۸)، اعلامیه جهانی حقوق بشر (۱۹۴۸) و بسیاری از معاهدات بین‌المللی و منطقه‌ای حقوق بشر به رسمیت شناخته شده است. همه کشورهای عضو سازمان بهداشت جهانی حداقل یک معاهده را تصویب کرده‌اند که «حق برخورداری از بالاترین سطح قابل دستیابی سلامت جسمی و روانی» را به رسمیت می‌شناسد.

این مسئله بدان معناست که کشورها دارای تعهدات قانونی هستند، با این حال اذعان دارند که برای دستیابی کامل به این حق، به زمان و منابع کافی نیاز است. برخی تعهدات فوری برای کشورها شامل تضمین عدم تبعیض و برخورداری از رفتار برابر در حوزه سلامت است.

حق سلامت شامل حقوقی مانند حق کنترل بر سلامت خود، رضایت آگاهانه، سلامت جسمانی و مشارکت در تصمیم‌گیری‌های مرتبط با سلامت می‌شود. همچنین شامل آزادی‌هایی مانند آزادی از شکنجه، بدرفتاری و اعمال زیان‌بار است.

حق سلامت به تحقق سایر حقوق بشر، از جمله حق حیات، غذا، مسکن، کار، آموزش، حریم خصوصی، دسترسی به اطلاعات، آزادی از شکنجه و آزادی‌های مربوط به تشکل، اجتماع و رفت‌وآمد، ارتباط تنگاتنگی دارد و به آن‌ها وابسته است. این حق شامل دسترسی بدون تبعیض به خدمات و سیستم‌های بهداشتی باکیفیت، به‌موقع و مناسب و همچنین به عوامل اصلی تعیین‌کننده سلامت می‌شود.